ଓଡ଼ିଆ ଢଗଢଗାଳି (ର, ଲ, ଶ, ସ, ହ)

ରଙ୍କ ସଞ୍ଚେ ଧାନ ତାକୁ ମୂଷା କରେ ଜଳପାନ ।	ରଙ୍କୁଣି ପାଇଛି ଇଲିଶି କଣ୍ଟା ମନ୍ତା କରି ଗିଲୁଚି ।
ରାଜା ଘରେ କି ଖଳା ଅପୁରୁବ?	ରୁଚୁ ନରୁଚୁ ଖା ପିତା ବୁଝୁ ନବୁଝୁ ପଢ ଗୀତା ।
ଲାଜ ନାଇଁ ନିଲଜକୁ ଶୁଖିଲା କୂଅରୁ ପାଣି କାଢୁଛି ଗୋଡ଼ ହାତ ଧୋଇବାକୁ ।	ଲୁଚିଚି, ନା ଗୋଡ଼ ଦିଇଟା ଦିଶୁଚି ।
ଶିଙ୍ଗ ଧରିବ ଜଣେ କ୍ଷୀର ଖାଇବ ଆଉ ଜଣେ ।	ଶୀଳ ଶିଳପୁଆ ଗଗନେ ଉଡନ୍ତି ଶିମିଳି ତୁଳା କହୁଚି ମୋତେ ରଖ ।
ଶୁଆ ମୂଲତ ଶୁଆ କହିବ ।	ଶୁଖିଲା ପାନକୁ ଶୁଖିଲା ଚୂନ ମୋଡ଼ି ମାଡ଼ି ହୋଇ ରହରେ ଧନ ।
ଶୁଣ୍ଢୀ ସାକ୍ଷୀ ମାତାଲ୍ ।	ଶ୍ରୋତା ବକତା କେହି ନାଇଁ ରୋଦନ କରୁ କାହିଁ ପାଇଁ ।
ସକଳ ତୀର୍ଥ ତୋ ଚରଣେ ବଦ୍ରିକା ଯିବି କି କାରଣେ?	ସକାଳ ମେଘ ମେଘ ନୁହେଁ ସକାଳ କୁଣିଆ କୁଣିଆ ନୁହେଁ।
ସଞ୍ଜବେଳେ କୁଣିଆ, ସଞ୍ଜବେଳେ ମେଘ ଘୁଞ୍ଚେ ନାହିଁକି ଛାଡେ ନାହିଁ ।	ସତ କହିଲେ ଭାତ ମିଳେ ।
ସର୍ପ କୂଳରେ କଲୁ ଜାତ ସ୍ଵଭାବ ଛାଡିବି କେମନ୍ତ ।	ସବୁ ଜଳଖିଆ ଭାତ ତଳକୁ ବାପ ଭାଇ ସବୁ କାଚ ତଳକୁ ।
ସବୁରି ନାକରେ ଗୁଣା ମୁଁ କାହାକୁ କରିବି ଊଣା ?	ସଭିଏଁ ଦେଖନ୍ତି ଉପର ଛାପ କେହି ନଦେଖଇ ଭିତର ପାପ ।
ସଂପଦ କାଳେ ସର୍ବେ ସଖା ବିପଦେ ନ ଦିଅନ୍ତି ଦେଖା ।	ସଂସାର ଭିତରେ ଘର କରିଥିଲେ ପଥର ପଡ଼ିଲେ ସହି ।
ସ୍ଵର୍ଗକୁ ନିଶୁଣି ନାହିଁ ବଡଲୋକଙ୍କୁ ଉତ୍ତର ନାହିଁ।	ସ୍ଵର୍ଗରେ ବାସ ହେବ ନର୍କରେ ରଜା ହେବ ନାହିଁ ।
ସାଉଣ୍ଟିଲା କାଣ୍ଡ କି ଯୁଦ୍ଧକୁ ପାଏ?	ସାନ ମୁହଁରେ ବଡ କଥା ଶୁଣିଲେ ହୁଏ ମନ ବଥା ।
ସାନ ଥିଲେ ପଚାରି ବଡ ଥିଲେ ବିଚାରୀ ।	ସାପ ମରିବ ନାଇଁ ବାଡି ଭାଙ୍ଗିବ ନାଇଁ ।
ସହସେ ତଋ, ସହସେ ମରି ସହସେ ଘର ଦୁଆରେ କରି ।	ସିଧା ଆଙ୍ଗୁଠିରେ କି ଘିଅ ବାହାରେ?
ସିନ୍ଦୁକ ଭିତରେ ନାଲି ମନ୍ଦାର ଝିଅ ଚାଲିଗଲେ ଘର ଅନ୍ଧାର ।	ସୁଧାର ଗାଈର ବାଛୁରୀ ମରେ ।
ସୁନା ଚିହ୍ନେ ବଣିଆ ଗୁଣ ଚିହ୍ନେ ଗୁଣିଆ ।	ହାତ ପଶୁ ପଶୁ ବାହା ପଶେ ।
ହାତରେ ନଥାଏ ଧନ ପୁଅ ବାହା କରି ମନ ।	ହାତୀ କାଦୁଅରେ ପଡିଗଲେ ବେଙ୍ଗ ଗୋଇଠା ମାରେ ।
ହାତୀ ଗଳି ଯାଉଚି ପିମ୍ପୁଡ଼ି ଯିବାକୁ ବାଟ ନାଇଁ  ।	ହାତୀ ବନସ୍ତରେ ଥିଲେ ବି ରଜାଙ୍କର ।
ହାତୀ ମଲେ ଲକ୍ଷେ ଜିଂଇଲେ ଲକ୍ଷେ ।	ହାଣ୍ଡି ଭାଙ୍ଗିଲେ ଖପରା ମନ ଭାଙ୍ଗିଲେ ଛୋପରା ।
କ୍ଷୀରରେ ଧୋଇଲେ ଖଣ୍ଡରେ ମୋହିଂଲେ, ନିମ୍ବ କି ମଧୁର ହୋଇବ ଯେତେ ପରକାରେ ବୁଝାଇ କହିଲେ ପର କି ଆପଣା ହୋଇବ ।