ଓଡ଼ିଆ ଢଗଢଗାଳି (ନ, ପ, ଫ, ବ, ଭ)

ନଇଁକେ ବାଙ୍କ ଦେଶକେ ଫାଙ୍କ ।	ନଡିଆ ଗଛରେ ନଡିଆ ନାଇଁ ଦେଖିଲେ କଥା ନକହେ ।
ନଇଁ ପଡ଼ିଥିବ ଯେତିକି ବେଳେ ବିଧାଏ ମାରିବ ସେତିକି ବେଳେ ।	ନବ ଗୁଞ୍ଜର ଆପଣା ମନକୁ ଆପେ ସୁନ୍ଦର ।
ନ ରସି ଭ୍ରମର ରସିଲା ଜାଇ ଜୁଇ ଫୁଲ ପାଣିକି ପକାଇ ପୋକଶୁଙ୍ଗା ମୂଳେ ବସିଲା ।	ନ ଲାଗିଲେ ସବୁବେଳେ             ଘର କି ଶୋଭେ ନ ମାଠିଲେ ବୟସ ବେଳେ             ମନ କି ଲୋଭେ?
ନାଆଁକୁ ଧନ୍ଵନ୍ତରୀ ଚିକିତ୍ସାରେ ଯମ ।	ନାକଚଣ୍ଡା ବୋଲି ଖଣ୍ଡେ ତାକୁ ବୋହୁ ନାଉଥାଏ ଦଣ୍ଡେ ତାକୁ ଶାଶୁ ନାଉଥାଏ ଦଣ୍ଡେ ।
ନାଗର ପୁଅ ନାଗ ବାଘର ପୁଅ ବାଘ ।	ନାମ ବଡ଼ା ଦର୍ଶନ ଥୋଡ଼ା ।
ନାହିଁ ମାମୁଁଠାରୁ କଣା ମାମୁଁ ଭଲ ।	ନିରିମାଇଲ କାହିଁ କଥା ନେଇ କାହିଁ ମାଇଲ ?
ନିଲଜ ଲାଉ ଟେକି ଟାକି ଦେଲେ ପିଢାକୁ ଯାଉ ।	ନେଥେଇ ଫୁଲୀର କାନରେ କାପ କାନ କରୁଥିଲା କଅପ କପ ।
ପଥ ସୁମରି ପିତା ଘର ଯିବ ଆଉ ଅଯୋଧ୍ୟା ମନେ ନ କରିବ ।	ପର ଘରେ ପଶି ମଙ୍ଗଳବାର ଓଷା ।
ପର ଲୁଗା ପିନ୍ଧି ଯାତକୁ ଯାଏ ପଚାରିଲେ ମୁଣ୍ଡ ଟୁଙ୍ଗାରୁ ଥାଏ ।	ପଲାଇ ପଶିଲି ମାଉସୀ ଘରେ ମାଉସୀ ମଇଳା ଦି ପାହାରେ ।
ପାଇଚି ପାଇଲା ଗଡ଼ିଆ ବୋହୁଚି ।	ପାଖରେ ଶୁଏ କାନରେ କୁହେ ତା କଥା କି ଅନ୍ୟଥା ହୁଏ ?
ପାଟି ସୁଆଦ ପେଟ କି ଜାଣଇ ତହିଁର ଭେଦ?	ପାପ ଧନ ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତରେ ଯାଏ ।
ପିମ୍ପୁଡ଼ି ଗଳିବାକୁ ବାଟ ନାହିଁ । ହାତୀ ଗଳି ଯାଉଛି ।	ପୁଅ ନାଇଁ, ପୁଅ ପେଟରେ ପୁଅର ବାପ ଖଡୁ ଗଡଉଛି ବନମାଳୀପୁର ହାଟରେ ।
ପୁଅ ବସିଚି କଚେରୀରେ ବାପ ଖାଉଚି ପଥୁରିରେ ।	ପୁଅ ଯଦି ଯୋଗ୍ୟ ହୁଏ             ଧନ କାହିଁ ପାଇଁ ସଞ୍ଚୁ ପୁଅ ଯଦି ଅଯୋଗ୍ୟ ହୁଏ             ଧନ କାହିଁ ପାଇଁ ସଞ୍ଚୁ ?
ପୁଅର ପୁଅ ନାତି             ମାରଇ ଝିଅଙ୍କର କାତି ଝିଅର ପୁଅ ନାତି             ସରଗେ ଜାଳଇ ବତୀ ।	ପୂରୁବ କହ୍ନେଇ କି? କହ୍ନେଇ କନ୍ଧରେ ନାଲି ଗାମୁଛା କହ୍ନେଇ ମଣିଷ ଚିହ୍ନଇ କି?
ପେଟକୁ ଦେଇ ପିଠିକି ମାଇଲେ ସୁହାଉ ଥାଉ ।	ପେଟ ପୋଷ ନାହିଁ ଦୋଷ ।
ପେଟରେ ଭୋକ, ମୁହଁରେ ଲାଜ ।	ଫମ୍ପା ମାଠିଆର ଶବଦ ବେଶୀ ।
ବଗଡ଼ା ଭାତ ନିଶାରେ ହାତ ।	ବାଗ ମୁହଁ ଚାହିଁ ବଗୁଲୀ ବସେ ତୋ ମୁହଁ ମୋ ମୁହଁ ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ ।
ବଚନ ମଧୁର ତିଳକ ସରୁ ଏହାକୁ ଜାଣିବ ଠକଙ୍କ ଗୁରୁ ।	ବଡ ବଡ ଗଲେ ଫସର ଫାଟି ସାନ ବାହାରିଲେ ବେସର ବାଟି।
ବନ ପୋଡିଗଲେ ସଭିଏଁ ଜାଣନ୍ତି ମନ ପୋଡିଗଲେ ଜାନୁଛି କିଏ ?	ବତେଇ ଦେଉଛି ପରକୁ ବୁଦ୍ଧି ନ ଆସଇ ଘରକୁ ।
ବନ୍ଧୁ ବଳ ଦିଏ ନଇ ଥଳ ଦିଏ ।	ବହିଗଲା ପାଣି ଯାଉ ତେଣିକି ବନ୍ଧେଇଲା ପଣି ରହୁ ଏଣିକି ।
ବାଉଁଶ ଫୁଲରେ ମରେ ମଣିଷ ଫୁଲିଲେ ମରେ ।	ବାଟରେ ଦେଖିଲି କମାର ଲୁହା ପଜାଇଦେ ଆମର ।
ବାପ ତେଲ ବିହୁନେ ଲଣ୍ଡା ପୁଅ ବୁଲେଇ ବେଣ୍ଟି ରଖୁଛି ।	ବାହାଘର ବେଳେ ବାଇଗଣ ରୁଆ ।
ବାପଥିଲା ପୁଅ ସଭାରେ ଜିଣେ ବୁଦ୍ଧିଥିଲା ପୁଅ ପୋଷାଇ ପଣେ।	ବାପ ରାଣ, ଢିଙ୍କି ଗିଳ ।
ବାପ ଖାଇଛନ୍ତି ତାଳ ପୁଅଙ୍କ ପାଇଁ ତା କାଳ ।	ବାହା ସରିଲେ ବେଦୀ ମୁହଁ ପୋଡ଼ା ।
ବାୟାର କି ଯାଏ, ବା କଲେ ବସା ଦୋହଲୁଥାଏ ।	ବୁଝି ବିଚାରୀ କାର୍ଯ୍ୟ କଲେ ପ୍ରମାଦ ନପଡଇ ଭଲେ ।
ବୁଡିଗଲା ଗୋଡ଼ ତଳକୁ ତଳକୁ ।	ବୁଡିଗଲା ଲୋକର କୁଟାଖିଅକୁ ଆଶ୍ରା ।
ବୁଲେଇ ବିକିଲେ ମାଣିକ ଭେଣ୍ଡି।	ବେଙ୍ଗ ବୋଲେ ବେଙ୍ଗୁଲୀଲୋ ମହୀ କ୍ଷଣକ୍ଷଣକେ ଆନ ।
ଭାତ ଉତୁରିଲେ ଚୂଲିରେ ପଶେ ମଣିଷ ଉତୁରିଲେ ଗାତରେ ପଶେ ।	ଭାତ ଖୁଆଇଲି କୁକୁରକୁ କୁକୁର ଚଢିଲା ଉପରକୁ ।
ଭାରିଜା ଲାଗି ସାନ ଶଳାକୁ ନମସ୍କାର ।	ଭିମ ବଳ କୁଇନ୍ତାକୁ ଜଣା ।
ଭୂରିଶ୍ରବା ପାଗ ବାନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧୁ             ମହାଭାରତ ଯୁଦ୍ଧ ଶେଷ ।	ଭେକ ଥିଲେ ଭିକ ମିଳେ ।
ଭୋକ ବିକଳରେ ତାଟିଆକୁ କାମୁଡା।	ଭୋକିଲା ପାଟିକି ଆମ୍ବିଳା             ଆମ୍ବ ସୁଆଦ ।