ଓଡ଼ିଆ ଢଗଢଗାଳି (ଗ, ଘ)

ଗଙ୍ଗା ଯା ଗଯା ଯା କର୍ମ ଘେନି ବୁଲୁଥା ।	ଗଙ୍ଗା ବୋଇଲେ ଥିବି ଗାଙ୍ଗୀ ବୋଇଲେ ଯିବି ।
ଗଙ୍ଗା ଗଳିଳ ଯେତିକି ଫଳ ପାଇଲି ସେତିକି ।	ଗରଜିଲା ମେଘ ବରଷେ ନାଇଁ ଭୁକିଲା କୁକୁର କାମୁଡ଼େ ନାଇଁ ।
ଗରିବ ମାଈପ ସବୁରି ଶାଳି ।	ଗାଆଣକୁ ଗାଆ କହିଲେ-             ଗାଏ ନାହିଁ ଡାହାଣୀକୁ ଖାଆ କହିଲେ –             ଖାଏ ନାହିଁ ।
ଗାଈ ମାଇଲେ ମଲି ଗାଈବି ମାଇଲେ ମଲି ।	ଗାଈ ସହଦେବଙ୍କର ଷଣ୍ଢ ମହାଦେବଙ୍କର ବଳଦ ବାପୁଡା କାହାରି ନୁହଁ ।
ଗାଁ କନିଆ ଶିଙ୍ଘାଣୀ ନାକି ।	ଗାଲୁଆଙ୍କ ବାରବାଟୀ ଚାଷ ।
ଗୁଡ଼ ଘରେ ପିମ୍ପୁଡ଼ି ପରିଛା ।	ଗୁଡ଼ ଚାଖୁ ଚାଖୁ ଯାଏ ତେଲ ମାଖୁ ମାଖୁ ଯାଏ ।
ଗୁଣ ସୁନ୍ଦର ବୋଲି ଗୋଳି ପିଇବ କି ରୂପ ସୁନ୍ଦର ବୋଲି ପାରି ଶୋଇବ କି?	ଗୁଣ ଚିହ୍ନେ ଗୁଣିଆ ସୁନା ଚିହ୍ନେ ବଣିଆ ।
ଗୋଠ ମାତିଲେ ଖଣ୍ଡିଆ ମାତେ ।	ଗୋଡାଉଥିବୁ ଧରିବୁ ନାଇଁ ଉଞ୍ଚାଉଥିବୁ ମାରିବୁ ନାଇଁ ।
ଗୋଦରା କୋଡ଼େ ଯେତେ             ମାଡ଼େ ସେତେ।	ଗୋରୁ ଲାଙ୍ଗୁଡ ଧରି ବୈତରଣୀ ପାରି ।
ଘର ଦୁଆର ସବୁ ତୋର କାହିଁରେ ନଦେବୁ ହାତ ।	ଘର ପୋଡ଼ିଯାଉ ପଛେ ମୂଷା ପାଆନ୍ତୁ କେଞ୍ଚେ ।
ଘର ବୁଡ଼ି ପାଣି ଆଣ୍ଠୁଏ ହେଲାଣି କାଳ କହୁଛି ମେଘ ଦୁଲୁକୁଚି ।	ଘର ପୋଡ଼ିରୁ ବିପତ୍ତି ନାଇଁ ଘୋଡ଼ା ଚଢାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନାଇଁ ।
ଘର ପୋଡ଼ିରୁ କୁଟାଖିଏ ପାଇଲେ ସହି ।	ଘର ପୋଡ଼ିଗଲେ ସଭିଏଁ ଜାଣିବେ ମନ ପୋଡ଼ିଗଲେ ଜାଣୁଛି କିଏ?
ଘର ପୋଡ଼ି ବେଳେ କୂଅ ଖୋଳା ।	ଘର ବର ଦେଖି ପେଟ ପୁରୁଛି ସଉତୁଣୀ ଦେଖି ହଁସା ଉଡୁଛି ।
ଘରେ ନଥାଇ ଲେମ୍ବୁ ଲୁଣ ବାହାରେ ଦେଖ ଚାତର ପଣ ।	ଘରେ ବରଡ଼ା ତାଟି ଅଣ୍ଟାରେ ଚାବିକାଠି ।
ଘରେ ଫୁଟୁ ଫୁଟୁକିଆ ବସା ଦାଣ୍ଡକୁ ମଦନ ମୋହନ ଖୋଷା ।	ଘଷର ଘଷର ଆହୁରି ଘଷର             ପୁଣି ଘଷର ପାଣି ତୁମେ ଯହିଁ ପାଇଁ ନସର ପସର             ଆମେ ସେଇକଥା ଜାଣି ।
ଘା ଯାଏ, ଦାଗ ଥାଏ ଲୋକ ଯାଏ, କଥା ଥାଏ ।	ଘୁଙ୍ଗା ଯାହା ସପନ ଦେଖେ ମନ କଥା ମନରେ ରଖେ ।
ଘୁଷୁରି କି କାହିଁ ପାଚିଲା କଦଳୀ             ଅନ୍ଧ ହାତେ ରତ୍ନ ମୁଦି ପେଚା ଚଢେଇ କି ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପଞ୍ଜୁରି             କୋରଡ଼ ସୁମାରି କାନ୍ଦି ।	ଘୁଷୁରି ପ୍ରକୃତି ପଙ୍କେ ଲୋଟେ ମଣିଷ ପ୍ରକୃତି ମଲେ ତୁଟେ ।
ଘୋଡ଼ା ଛ’ଟଙ୍କାକୁ             ଦାନା ନ’ଟଙ୍କା ।	ଘୋଡ଼ା ଦଉଡି ଦଉଡି ଯେଉଁଠି ହାତୀ ପଳାସୀ ପଳାସୀ ସେଇଠି ।