ଓଡ଼ିଆ ଢଗଢଗାଳି (ମ, ଯ)

ମଇଁଷି ଶିଙ୍ଗ ଫଟା ଯୁଝିଲା ବେଳକୁ ଗୋଟା ।	ମଞ୍ଚା ବାନ୍ଧିଲି ବାଘ ପାଇଁ ବାଘ ପଳେଇଲା ମଞ୍ଚା ଡେଇଁ ।
ମଞ୍ଜି ଗୁଣେ ଫଳ ତୀର୍ଥ ଗୁଣେ ଜଳ ।	ମଣିଷର ଯେବେ କପାଳ ପୋଡ଼େ ଯୋଊ ଡାଳ ଧରେ ସେ ଡାଳ ଛିଣ୍ଡେ ।
ମତେ ନିଅଣ୍ଟ ନା ସାଇରେ ବାଣ୍ଟ।	ମତେ ନ ବୋଳିବ ବୁଢୀ ମୁଁ ବୟସରେ ପାଞ୍ଚ କୋଡ଼ି ।
ମତେ ମୁଣ୍ଡ ଗୁଞ୍ଜିବାକୁ ଥାନ ନାହିଁ ମୁଁ ଝୁରି ମରୁଥାଏ ପର ପାଇଁ ।	ମନ ତୋର ମରେ ବିକଳ ହୋଇ ଧନ ତୋର ମରେ ଜବତ ହୋଇ ।
ମନ ଦୃଢ କଲେ ଗାଡିଆ ଗଙ୍ଗା ।	ମନରେ ନାଇଁ କି ମାଳାରେ ନାଇଁ ଭାଳି ହେଉଥିଲେ ପାଇବୁ କାହିଁ?
ମଳୁ ଖୋଜୁଥିଲା ପଇଡ ପାଣି ବଇଦ କହିଲା ପି ତୋରାଣି ।	ମଲା ବେଳକୁ ହନୁ ସତ କହିଲା।
ମା ଝିଅ ଦିହେଁ             ଦେଉଳ ଗଲେ ଯେ ଯାହା ଶୁଭ             ଯିଏ ମନାସିଲେ ।	ମାଆଲୋ ମଲି ଗାଁ ଚାରିପଟେ ବୁଲି ଆଇଲି କେହି ନକହିଲେ             ବସ ବୋଲି ।
ମାଇ ନୁହଁ କି ଗାଈ ନୁହଁ ।	ମାଙ୍କଡ଼ ହାତରେ ଶାଳଗ୍ରାମ ନଚାଇ ନଚାଇ ନେଲା ପ୍ରାଣ ।
ମା ଗାଳି ପାଣିର ଗାର ବାପ ଗାଳି ବଜ୍ରର ଧାର ।	ମାଗି ଆଣିଲା ତିଅଣ ସୋଡକାଏ ।
ମାଗିଖିଆ ଲାଗି ଖାଏ ନାହିଁ କି ଲାଗିଖିଆ ମାଗି ଖାଏ ନାହିଁ ।	ମାଗିବା ଠାରୁ ହିଁ ନାହିଁ କି ଦେବାଠାରୁ ପୂଣ୍ୟ ନାହିଁ ।
ମାଗୁର ମାଛର ଝୋଲ ବେଟା ହରିଆ ହରିଆ ବୋଲ୍ ।	ମାଛ ଖାଇବୁ କି ବଗ? ତହିଁ କି ଭେଣ୍ଡିଆ ଆଗ । ଧାନ କୁଟିବୁ କି ବଗ? ମୋ ନଳୀ ଗୋଡ ଭାଙ୍ଗିଯିବ ।
ମାଣ୍ଡିଆ ଜାଉ ଖୋଇବ ଯିଏ ରାତି ଅଧରେ ହଗେଇ ନିଏ ।	ମାଧିଆ ଭାଇ ସବୁ କଥାରେ ହଇ ହଇ ।
ମାରୁଥିବେ ମହାପାତ୍ରେ ଚାହିଁଥିବେ ଜଳକା ।	ମାରେ ସିପାହୀ, ନାଆଁ ସର୍ଦ୍ଦାରର ।
ମାରେ ହଋ ରଖେ କିଏ ରଖେ ହଋ ମାରେ କିଏ?	ମାଳୀକି ଛେଳି ଅଡୁଆ ।
ମୁଖ ଫିଟିଲେ ଦୁଃଖ ଯାଏ ।	ମୁଣ୍ଡରେ ପଗଡି ପାଦରେ ତେଲ ବଇଦ ସାଙ୍ଗରେ କରିବ ଗେଲ ।
ମୁଣ୍ଡରେ ରାମ ଟହଲିଆ ଖୋଷା ଘରେ ବାଇଆ ଚଢେଇ ବସା ।	ମୁଁ ମରୁଥାଏ ମାଇଁ ମାଇଁ ମାଇଁର ଦୟା କି ଧରମ ନାଇଁ ।
ମୁହଁରେ ମାଇଲେ ଯିବ ସରି ଦେବଙ୍କ ସଙ୍ଗେ କିମ୍ପା କଳି ।	ମେଣ୍ଢା ଧୋଊ ଧୋଊ ନିର୍ବାଳ ।
ମୋର ତ ନାଇଁ ଭାଇ ପର ଭାଇଟିକି ଭାଇ କରିଥିଲି ନଣନ୍ଦ ପୁଟୁଳି ପାଇଁ।	ମୋର ସିନା ନିଶ ନାଇଁ ମୋ ବନମାଳିଆ ଭାଇର ଅଛି।
ଯାଚିଲେ ନରୁଚେ ମଣ୍ଡା ଗଇଣ୍ଠା ମାଗି ଖାଉଥାଏ ବସି ଅଇଁଠା ।	ଯାହା ପୁଅକୁ ସାପ କାମୁଡ଼େ ତା’ ମା ପାଳଦଉଡି ଦେଖିଲେ ଡରେ ।
ଯାହା ଲାଗି କଳି ଚୋରୀ ସେଇ ବୋଲେ ଚୋର ।	ଯାହା କରିବେ ସାଇଁ ତା କାହାରି ହାତରେ ନାଇଁ ।
ଯାହାକୁ ରଖିବେ ଅନନ୍ତ କି କରିପାରେ ବଳବନ୍ତ ।	ଯାହା ଖାଇଥିବ ପେଟକୁ ଯାହା ନେଇଥିବ ବାଟକୁ ଯାହା ରଖିଥିବ ଖଣ୍ଟକୁ ।
ଯାହା ତୋଟିରେ ବଥ ଉଠିଲା ସେ କହିଲା ‘ମିଛ’ ଯାହା ଗୋଡରେ କଣ୍ଟା ଫୁଟିଲା ସେ କହିଲା ‘ମଲି’ ।	ଯାହା ନାହିଁ ଭାରତେ ତାହା ନାହିଁ ଜଗତେ ।
ଯା ବାପ ଚଢେ ଘୋଡ଼ା ତା ପୁଅ ଥୋଡା ଥୋଡା ।	ଯାହାର ମନ ଯହିଁକି ରସେ ତାହା ବିନା ତାକୁ ଆଣ ନ ଦିଶେ ।
ଯାହାର ତେଲ ପସରା ପଡିଗଲା             ସେ କହିଲା ମୋର ଗଲା ଯାହାର ବେଲ ପସରା ପଡିଗଲା             ସେ କହିଲା ମୋର ଗଲା ।	ଯାହାର ବାହାଘର ତା ମନେ ନାଇଁ ସାଇ ପଡ଼ିଶାକୁ ନିଦ ନାଇଁ ।
ଯାହାର ଯେମନ୍ତ ସ୍ଵଭାବ ଗୁରୁ ବଚନେ କିସ ହେବ?	ଯିଏ ଖାଇଚି ଦୋହରା ଖାଉ ଯିଏ ନଖାଇଚି ଅପାଶେ ରହୁ ।
ଯିଏ ପାଉଚି ତ ପାଉଚି ଯିଏ ଚାହୁଁଛି ତ ଚାହୁଁଛି ।	ଯିଏ ଯାହାକୁ ରସେ ସିଏ ତାକୁ କିଆ ଫୁଲ ପରି ବାସେ ।
ଯେଉଁ ଘରକୁ ଯେଉଁ ବତା ନିର୍ମାଣ କରିଛି ବିଧାତା ।	ଯେଉଁ ଡାଳକୁ ଧରୁଚି ସେ ଡାଳ ଚିଣ୍ଡୁଚି ।
ଯେଉଁ ହାର ଦେଲେ ବର ସେଇ ହେଲେ ହରବର ।	ଯେଝା ଘର ତାକୁ ମଥୁରାପୁରୀ ଯେଝା ବାର ତାକୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସରି ।
ଯେଝା ହାତରେ ଯିଏ ଚଉଦ ପା ।	ଯେଡେ ବାଉଁଶକୁ ସେଡେ ପୋଲ ।
ଯେଡେ ବଡ ପାଟି, ତେଡେ ବଡ ଗୁଣ୍ଡା ।	ଯେଣେ ଇଚ୍ଛା ତେଣେ ଯା କର୍ମ ଘେନି ବୁଲୁଥା ।
ଯେତେ ଭାଇ ସେତେ ଘର ଯେତେ କଣିଆ ସେତେ ବର ।	ଯେ ପକ୍ଷୀ ଉଡ଼େ ଯେତେ ଦୂର ସେ ଜାଣେ ତହିଁର ବେଭାର ।
ଯେତେ ଦିନ ଥିବ ଅଣ୍ଟାରେ ବଳ ସଂଗାତ ମଇତ୍ର ଦୁଆରେ ଠୁଳ ।	ଯେବେ ମୂର୍ଖ ସଙ୍ଗେ ଚାଲିବ ବାଟ କହୁଣି କ୍ଷୟବ ରଅଟ ରଅଟ ।
ଯେମନ୍ତ ଦିଅଁକୁ ତେମନ୍ତ ପୂଜା । ବାଲି ଗରଡାକୁ ଚାଉଳ ଭଜା ।	ଯେସାକୁ ତେସା ହାରାମଜାଦାକୁ ଟାଙ୍ଗିଆ ପଶା ।
ଯେ ଚିନତେ ପରର ମନ୍ଦ ତା ମନ୍ଦ ପାଞ୍ଚନ୍ତି ଗୋବିନ୍ଦ ।	ଯୋଡାକୁ ଘୋଡ଼ା ସରି ନୁହେଁ ।