ବାଣୀ (ଅବକାଶ ଚିନ୍ତା – ଗୋବପନ୍ଧୁ ଦାଶ)

                        (୧)

ସୃଷ୍ଟି ଅଦ୍ୟ କାଳୁ ଦେବୀ ତୋହର ଉତ୍ପତ୍ତି,

ତୋର ନିତ୍ୟ ଲୀଳାଭୂମି ଅନନ୍ତ ଅପାର,

ଅନନ୍ତ ଅଦ୍ଭୁତ ଅତି ତୋ ମହାଶକତି,

ସହଜେ ବୁଝିବ କାହିଁ ତାହା ନର ଛାର ।

                        (୨)

ଅନଳେ ଆହୁତିଧାରା କରି ଚରଷଣ,

ପୂତନୀରା ସରସ୍ଵତୀ-ପୁଳିନ ପ୍ରଦେଶେ

ଗାଇଲେ ସଙ୍ଗୀତ ଯେବେ ଆଦି ଋଷିଗଣ,

ପ୍ରକାଶିଲେ ତହିଁ ମାତଃ କି ଶୁଦ୍ଧ ସୁବେଶେ।

                        (୩)

ସେ କାଳର ଶୁଦ୍ଧ ବେଶ ଦିବ୍ୟ ଭାବମାନ

ବିଭାସିଣ ଆଲୋକିଛି ସର୍ବ ବସୁନ୍ଧରା

ତମାବୃତ୍ତ କିନ୍ତୁ ଆଜି ଭାରତ-ସନ୍ତାନ,

ନ କରଇ କହ କିବା କାଳ ପରମ୍ପରା ।

                        (୪)

ପଙ୍କଜ-ବାସିନୀ ଦେବୀ ନିତ୍ୟ ବୀଣାପାଣି,

ବାଅ ସେ ଆମର ବୀଣା କୃପା କରି ଥରେ,

ପ୍ରବେଶୁ ତା ଦିବ୍ୟନାଦ ମୃତ ସଞ୍ଜିବନୀ

ମୃତ ପ୍ରାୟ ଭାରତର ହୃଦୟ-କନ୍ଦରେ।

                        (୫)

ଭାରତେ ଉରକାଳ ପୁଣି ଅତି ଅଭାଗିନୀ,

ଧନେ, ଜନେ, ମାନେ, ଜ୍ଞାନେ, ବିକ୍ରମ, ସାହସେ,

ଆଦେଶେ ମା ଫୁଟି ତବ ଆବାସ-ନଳିନୀ

ଗୌରବ-ତପନେ ବାରୁ ଉତ୍କଳ-ନଭସେ ।

                        (୬)

ମହାନନ୍ଦେ ବିହରିଣ ନିତି ଜ୍ଞାନ ବନେ

ଶାସ୍ତ୍ର-ସୁମନରୁ ସତ୍ୟ-ମକରନ୍ଦ ରାଶି

ଆହରିଣ ଭକ୍ତିଭରେ ହେ ସୁଧୀବନ୍ଦନେ,

ଖଟନ୍ତୁ ତୋ ପଦଯୁଗେ ଉତ୍କଳ-ନିବାସୀ।

                        (୭)

ମୁଁ ଅତି ସାମାନ୍ୟ, ମୋର ସାମାନ୍ୟ କାମନା,

ପୁରୁ ମାତଃ ବାକ୍ୟ-ଦେବୀ ତୋହର ପ୍ରସାଡେ,

ବାସ୍ତବ ବିଶ୍ଵର ଯେତେ ନୀରସ ଘଟନା

ପ୍ରବେଶ ନ କରୁ କେବେ ମୋ ସୁଖ-ପ୍ରାସାଦେ

                        (୮)

ଆବର୍ଜ୍ଜନାମୟ ଏହୁ ସଂସାର-ଜଞ୍ଜାଳେ

କେବେ ପ୍ରପୀଡିତ ମୋର ନ ହେଉ ମାନସ,

କଳ୍ପନାର ସୁଖରାଜ୍ୟେ ଦେଖେ କାଳେ କାଳେ

ସ୍ଵର୍ଗୀୟ ସୁଷମା ଆଉ ସ୍ଵର୍ଗୀୟ ରହସ୍ୟ।