ସେଦିନ - ଅମିୟରଞ୍ଜନ ମହାପାତ୍ର

ସେଦିନ ବୋଧହୁଏ ହୋଲି ନଥିଲା....

ହେଲେ ସେ ଧରିଥିଲା

ମୁଠାଏ ଲିପଷ୍ଟିକ ରଙ୍ଗ ଅବିର । 

କିଛି କହିବା ଆଗରୁ

ମୋ ଗାଲ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚି ସାରିଥିଲା

ପତ୍ର ପରି କଅଁଳି ଆସୁଥିବା ହଳେ ହାତ । 

ଦେହସାରା ବଳି ହୋଇ ସାରିଥିଲା

ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ ରଙ୍ଗର ଗୋଟେ ସାଧବବୋହୂର ଭ୍ରମ

କେହି ବୋଧେ ଲିପଷ୍ଟିକରେ ଦାଗ ଲେଖିଦେଇ

ଜାଚୁଥିଲା ଗୋଟେ ମାୟାବୀ ତଥାସ୍ତୁ । 

ହେଲେ ପରାଦ ରଙ୍ଗର ପଞ୍ଜୁରିଟେ

ପିନ୍ଧିବାର ସାହସ ବୋଧହୁଏ ନ ଥିଲା

ମୋ ଖଣ୍ଡିଉଡା ଦେଉଥିବା ଆକାଶର । 

ସାମନାରେ ଠିଆ ହୋଇଥିଲା

ତଳକୁ ମୂହଁପୋତି ଭଦ୍ରଲୋକମାନେ ଯାଉଥିବା

ଗୋଟାଏ ସରୁ ଗଳିରସ୍ତା । 

ଫର୍ଦେ ଫଏଲ ପେପରରେ

ନିଜକୁ ଗୁଡେଇ ଫେରିଲି ଘରକୁ । 

ସାବୁନରେ ଘଷିମାଜି ହେଲି । 

ନିଜକୁ ରଗଡ଼ିଲି ନିଷ୍ଠୁର ଭାବରେ । 

ତଥାପି ଛାଡୁନଥିଲା ରଙ୍ଗ । 

ଫୁଲ ପରି ସ୍ପର୍ଶଟିଏ ବୋଧହୁଏ

ବଗିଚା ହୋଇସାରିଥିଲା ମୋ ଦେହରେ । 

ହେଲେ ବାହାରକୁ ଆସି ଦେଖେତ

ସମସ୍ତଙ୍କ ବାହୁଡା ରାସ୍ତାରେ

ପ୍ରଜାପତିମାନଙ୍କ ପାଦଚିହ୍ନ । 

ସମସ୍ତେ ଗୋଟେ ଗୋଟେ

ରଙ୍ଗଗାଧୁଆ ଦେହ ନେଇ

ଫେରୁଥିଲେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ତୁଠରୁ । 

ସେଦିନ ହୋଇଥିଲା ବୋଧହୁଏ...।