ଜଣେ ଜୁଆଡି ପରି ମୁଁ ଜିଇଁଛି ଜୀବନ - ଡାଃ ଅମିୟ ରଞ୍ଜନ ମହାପାତ୍ର

ଯୁଆଡେ ଯାଇଛି ଜଟାୟୁ ପରି ଜାଳିଛି ଦେହ ।

ରକ୍ତ ଜୁଡୁବୁଡୁ ହେଲେ ବି ଛାତିର ପୃଷ୍ଠାରେ କାହାକୁ

ଲେଖିବାକୁ ଦେଇନି ମୋ ପରାଜୟ ।

ଝଡର ଡାଳରେ ତିଆରିଛି ଝାଟିମାଟିର ନୀଡ ।

ସମୟର ଶମୀବୃକ୍ଷରୁ ଓହ୍ଲେଇ ସଞ୍ଚିତ ସାହାସ

ସଜେଇଛି ବୃହନ୍ନଳାର ନପୁଂସକ ଚେହେରା।

ସାରୁପତ୍ରର ସାମିଆନା ତଳେ ଛୁପେଇ ଶାମୁକାର ସଂସାର

ନିଃଶ୍ଵାସରେ ଲଗେଇଛି ନିଆଁ ।

ହେଲେ ଜୁହାରିଆ ହୋଇନି ଜୀବନ ପାଖରେ ।

ଯୁଗଯୁଗାନ୍ତର ହାରିଛି ଗୋଟାଏ ବିଜୟ ଆଶାରେ

ଅଥଚ ଅଭୀଷ୍ଟ ମିଳିଲା ବେଳକୁ ମୋ ମଇଳା ଅତୀତ

ଅଭିଶାପ ପରି ଠିଆହୋଇଛି ସାମ୍ନାରେ ।

ତୁମେ ମୋ ଆଙ୍ଗୁଠି ଖୋଜିଖୋଜି

ପହଞ୍ଚିଛ ଯେତେବେଳେ ମୋ ଅସହାୟତା ପାଖରେ

ଦେଖିଛ, ବୁଢାବାଘ ଏବେ ବି ବଞ୍ଚିଛି ପୁରୁଣା ଦମ୍ଭରେ ।

ମୋ ଜିଭ ଖୋଜିଖୋଜି ଯେତେବେଳେ

ପହଞ୍ଚିଛ ମୋ କଥା ପାଖରେ

ମୁଁ  ଚୁପଚାପ ବସିଛି ନୀରବତା ନିକଟରେ ।

କାରଣ, ମୁଁ ମୁହଁ ଖୋଲିଲେ

ବାତ୍ୟା ଆସିଯିବ ଲହଡି ପିଠିରେ ।

ମୋ କଟାଆଙ୍ଗୁଠିରୁ ନିଗୁଡୁଥିବା

ରକ୍ତର ରେରେକାରରେ ଭୀତତ୍ରସ୍ତ ତମ ବୈଶାଖ ମାସ ।

କାଳେ ତମେ ଫୋପାଡିଦେଇଥିବା

ପିଆଶାଳ କାଠର ଟୁକୁରାରେ

ମୁଁ ତିଆରିବି ଗୋଟାଏ ନୂଆ ବନସ୍ତ ।